Wielu psychoterapeutów utrzymuje, że nie istnieje żadna uniwersalna terapia, która umożliwia pracę ze wszystkimi klientami. Czy może istnieć podejście odpowiednie do rozwiązywania wszystkich typów problemów? Specjaliści pracujący w danym nurcie stale rozwijają się, a nawet czerpią z innych nurtów. Terapia integracyjna jest owocem stałego badania osiągnięć psychologii. Zwolennicy podejścia integracyjnego łączą różne metody, aby zindywidualizować swoje podejście do pracy z klientem. Czy jest to dobry pomysł?
Skąd biorą się problemy u klientów psychoterapeutów?
Psychologowie reprezentujący podejście integracyjne uważają, że istnieje wiele przyczyn jakiegoś zaburzenia. Umysł ludzki jest skomplikowany i oddziałuje na niego wiele czynników w tym samym czasie. Stwierdzenie, że problem powstał z jakiegoś jednego, konkretnego powodu, jest wielkim uproszczeniem. To właśnie dlatego terapeuci stosujący terapię integracyjną są elastyczni, wykorzystują różne techniki w zależności od potrzeb, a także proponują swoim pacjentom różną częstotliwość i liczbę sesji.
Metody łączenia podejść terapeutycznych
Jednak korzystanie z technik różnych nurtów nie oznacza kompletnej improwizacji. W opisywanym przez nas podejściu istnieją cztery główne sposoby łączenia podejść terapeutycznych. Co to oznacza i na czym polega terapia integracyjna?
Na przykład terapia asymilatywna polega na stosowaniu technik właściwych dla różnych nurtów, lecz z zachowaniem wierności teorii jednej z nich. Psychoterapia eklektyczna skupia się mocno na problemie klienta i znalezieniu odpowiednich metod z różnych szkół psychoterapii, które pomogą w rozwiązaniu tego problemu.
Istnieje także metoda nazywana integracją teoretyczną – tutaj łączy się różne osiągnięcia teorii psychoterapii w podejściu do pracy z klientem, podczas gdy używane techniki są na drugim miejscu pod względem zainteresowania psychoterapeuty. Jedna z odmian tej metody polega na połączeniu wniosków dwóch lub trzech szkół psychoterapii (tak jak się to dzieje np. w przypadku podejścia poznawczo-behawioralnego czerpiącego z terapii behawioralnej). Drugi rodzaj integracji teoretycznej polega raczej na traktowaniu psychoterapii, jako pewnej całości.
Podejście integracyjne może być oparte na czynnikach wspólnych – dla reprezentantów tej odmiany podejścia ważne jest wyłonienie spośród wielu czynników tych, które odpowiadają za skuteczność terapii, niezależnie od teoretycznych założeń terapii. Takimi elementami są np. relacja terapeutyczna, odreagowanie emocji, oczekiwania pacjenta, eksploracja problemu itd.
Historia i szanse na sukces
Podejście integracyjne wyrosło z potrzeby rozwiązywania problemów klientów. Jest innowacyjne, charakteryzuje je otwartość, chęć współpracy i wymiany poglądów między nurtami. Główną motywacją terapeutów pracujących w tym podejściu jest podniesienie skuteczności terapii. Wybór co do tego, jak wyglądać będzie terapia, zależy w dużym stopniu od teoretycznej wiedzy i wcześniejszych doświadczeń terapeuty.
Niektórzy twierdzą, że takie podejście do tematu psychoterapii jest bardziej przystępne dla osób, które do tej pory nie miały styczności z psychoterapią. Często ci, którzy zaczynają szukać odpowiedniego dla siebie nurtu, czują się zagubieni. Łatwo wówczas zapomnieć, że niezależnie od tego, jaki terapeuta przyjmie nas w swoim gabinecie, jego cel będzie ten sam – niesienie pomocy klientowi.
