Umów się na terapię online lub w gabinecie

Depresja poporodowa

Smutek zamiast radości, poczucie winy, rozżalenie, lęk o zdrowie, karmienie, bezpieczeństwo dziecka i obawa, że „już nigdy nie odpocznę”. Przekonanie, że coś się nie udaje, a ja nie jestem taką matką, jaką miałam być – uśmiechniętą, dobrze zorganizowaną, dbającą o siebie, dziecko i partnera.

Brak dystansu… brak nadziei… brak napędu... Zaczynasz wszystko robić wolniej, płaczesz albo wybuchasz złością, co gorsza, czasem też na dziecko… Potem jest złość na siebie, funkcjonowanie w poczuciu winy i nieadekwatności własnego zachowania. Depresja poporodowa najczęściej pojawia się w ciągu pierwszych tygodni po porodzie lub w ciągu roku od urodzenia. Statystycznie dotyka od 13 do 30 procent kobiet.

Od innych rodzajów depresji różni ją występowanie emocji i myśli związanych z dzieckiem.

Nie leczona może odbijać się na rozwoju niemowlęcia, wpływać negatywnie na relacje między rodzicami, obniżać samoocenę matki i jakość życia całej rodziny.

Jeśli niedawno urodziłaś dziecko i obserwujesz u siebie większość z poniższych objawów,

prawdopodobnie cierpisz na depresję poporodową.

Jej objawy to:

obniżenie nastroju.
przygnębienie występujące przez większą część dnia,
spadek zainteresowania większością form aktywności,
wzrost lub zmniejszenie apetytu,
zmęczenie lub brak energii,
kłopoty ze snem,
pesymistyczne myśli związane z sytuacją dziecka, opieką nad nim,
zamartwianie się kłopotami związanymi z karmieniem,
poczucie bezwartościowości, nadmierne poczucie winy,
kłopoty z koncentracją lub trudność w podejmowaniu decyzji,
myśli o śmierci, plany lub próby samobójcze,
okresy niechęci do zajmowania się dzieckiem pojawiające się na przemian z poczuciem winy z tego powodu.

Zdarza się, że otoczenie nie rozumie problemu i wywiera presję na matkę, zamiast udzielić jej wsparcia. Często bliscy tłumaczą zły stan kobiety jej przemęczeniem i mają nadzieję, że zmieni się to, kiedy tylko odpocznie i nabierze dystansu.Tymczasem odpowiednia pomoc w tym okresie może znacznie skrócić cierpienie kobiety, pomóc w radzeniu sobie z odczuwaną złością, gniewem oraz ambiwalencją uczuć.

Psychoterapia w tym okresie ma na celu pomoc w budowaniu dobrej, dojrzałej tożsamości macierzyńskiej. Odpowiednie wsparcie matki może ułatwić jej zaopiekowanie się samą sobą, a dzięki temu, także własnym dzieckiem.