Czy to już uzależnienie

 

Termin „uzależnienie” brzmi dla jednych odrażająco, dla innych obojętnie. Pierwszym, być może, kojarzy się ono z osobami zdeprawowanymi, zdegenerowanymi, chorymi. Drudzy z kolei, mogą być przekonani, że z całą pewnością nie dotyczy on ani ich samych, ani nikogo z ich bliskich.

 

Jednocześnie coraz więcej mówi się o uzależnieniach jako zjawisku powszechnym, dotykającym dużej grupy osób i różnych sfer funkcjonowania społecznego. Oprócz tych najbardziej znanych, związanych z używaniem substancji - alkoholizmu, narkomanii, nikotynizmu, zauważa się coraz częściej osoby doświadczające problemów z kontrolowaniem swoich zachowań w sferach wiążących się z zaspokajaniem podstawowych potrzeb (praca, seks, jedzenie) czy rozrywką (gry komputerowe, internet, dbanie o kondycję fizyczną, hazard).

 

Uzależnienia, mimo, iż mogą dotyczyć bardzo różnych sfer funkcjonowania człowieka, mają cechy, które pozwalają na zdiagnozowanie ich według spójnych, jednorodnych kryteriów, niezależnie od tego, czy chodzi o używanie narkotyków czy uczęszczanie do solarium.

 

Warto odpowiedzieć sobie na pytania:

 

 

 

 

 

 

 

Jeśli na trzy z powyższych pytań odpowiedź brzmi „tak” można stwierdzić, że dane zachowanie przejawia cechy uzależnienia.

 

Jeżeli odpowiedzi twierdzących jest mniej nie oznacza to, że problem nie istnieje. Być może jest on po prostu mniej nasilony. Może to też oznaczać, że jego konsekwencje (związane z trudnościami w utrzymaniu kontroli) obejmują tylko niektóre sfery życia. Wtedy określa się go terminem „szkodliwe używanie”.

 

Najbardziej adekwatną reakcją w tej sytuacji jest powstrzymanie się od ulegania silnym emocjom. Warto skorzystać ze wsparcia tych z bliskich osób, które w takiej sytuacji nie zareagują paniką czy potępieniem. Podobnie jak w przypadku radzenia sobie z każdą chorobą czy poważniejszą życiową niedogodnością pomocny może być kontakt z terapeutą, który pomoże w opanowaniu emocji, określeniu problemu i skonstruowaniu najbardziej odpowiedniej strategii postępowania.